Nabożeństwo do Matki Bożej Pocieszenia
– w każdą sobotę po Mszy Świętej o godz. 18.00 (z wyjątkiem maja, czerwca i października)
Modlitwa przed wizerunkiem Matki Bożej Pocieszenia
– w ostatnią niedzielę miesiąca o godz. 9.00
Koronka z wystawieniem Najświętszego Sakramentu
– w ostatnią niedzielę miesiąca o godz. 17.00 (z wyjątkiem Gorzkich Żali)
Msza św. wotywna
– w każdą sobotę o godz. 8:00 (z wyjątkiem lipca i sierpnia)
Jednym z najbardziej znanych bractw w Krakowie, które odegrały doniosłą rolę w życiu religijnym miasta, było do dziś istniejące przy kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej Bractwo Paskowe św. Augustyna i św. Moniki pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia (Confraternitas Corridiatorum seu Cinctuatorum sub titulo Beatissime Virginis Mariae Consolationis). Archikonfraternia Matki Bożej Pocieszenia powstała pod koniec XV w. w kościele Augustianów św. Jakuba w Bolonii, gdzie już dawniej istniało Bractwo Paska św. Augustyna i św. Moniki. Generalny przełożony Zakonu Augustianów Taddeo Guldelli w 1575 r. połączył w jedno te dwa stowarzyszenia, co zatwierdził papież Grzegorz XIII. Tenże sam papież wydał breve w 1576 r. przyznające bractwu tytuł archikonfraternii i równocześnie udzielił mu licznych odpustów i przywilejów. W pierwszej połowie XVII w. bractwa paskowe istniały prawie we wszystkich kosciołach poszczególnych prowincji Zakonu Augustianów.
W kościele św. Katarzyny w Krakowie Bractwo Paskowe Matki Bożej Pocieszenia ustanowił w 1604 r. Jakub Mojski, prowincjał prowincji polskiej. W 1629 r. Mikołaj Crusenius, wizytator apostolski do spraw zakonu augustianów w Polsce ustanowił normy organizacji wewnętrznej dla nowej korporacji, wzorując się na archikonfraterni w Bolonii, równocześnie zostały dokładnie określone przez niego obowiązki i przywileje członków Bractwa Paskowego. Do bractwa mógł należeć każdy; przyjęcie w jego szeregi odbywało się w dniu uroczystości maryjnych oraz wspomnienia św. Augustyna i św. Moniki. Wskazane było, ażeby w dniu przyjęcia odbyć spowiedź i przyjąć Komunię świętą w celu uzyskania odpustu zupełnego. Sposób przyjęcia przewidywał następujące czynności: w kościele przed ołtarzem brackim kapłan odmawiał odpowiednie modlitwy, a następnie święcił i wręczał adeptowi pasek rzemienny i koronkę bracką. Pasek symbolizował czystość i wstrzemięźliwość oraz łączność duchową z zakonem augustianów, którego członkowie taki pas noszą. Nawiązywał także do tradycji, według której Matka Boża miała ukazać się św. Monice przepasana czarnym rzemiennym paskiem. Św. Augustyn przyjął taki pasek dla całego zakonu. Koronka składa się z 13 Ojcze Nasz i tyluż Zdrowaś Maryjo i miała być odmawiana codziennie, jak również z 5 Zdrowaś albo Salve Regina w intencji Papieża, za zgodę panów chrześcijańskich i wykorzenienie herezji. Obowiązki członków bractwa przewidywały jeszcze szereg innych aktów modlitewnych i liturgicznych oraz spotkania dla omówienia bieżących spraw. Funkcję duchowego kierownictwa pełnił zawsze jeden z zakonników zwany dyrektorem albo promotorem, który też kontrolował działalność zarządu oraz sprawy majątkowe. Bractwo zrzeszało ludzi z różnych warstw społecznych od najwyższych magnacko-szlacheckich po obywateli miast, rzemieślników cechowych, jak i chłopów. Przewijają się tu nazwiska Potockich, Jordanów, Ossolińskich, nie brak też duchowieństwa i osób życia konsekrowanego. Bractwo miało w kościele św. Katarzyny swoją kaplicę, najpierw była to już nieistniejąca kaplica pod wezwaniem św. Mikołaja z Tolentino, a następnie będąca pierwotnie kapitularzem kaplica św. Doroty, dokąd przeniesiono ołtarz bracki. Jednak od pierwszej połowy XVII w. historia bractwa wiąże się z cudownym wizerunkiem Matki Bożej Pocieszenia w kaplicy krużgankowej. Akta bractwa sięgają do 1946 r. i świadczą o jego nieprzerwanej działalności, liczącej ponad 390 lat. Działalność ta była kontynuowana w czasie okupacji niemieckiej, następnie w Polsce powojennej mimo niesprzyjających warunków. Obecnie bractwo dalej czci swoją Patronkę w kaplicy na krużgankach.
Na podstawie tekstu prof. Wacława Kolaka, Matka Boża Pocieszenia w kościele św. Katarzyny w Krakowie, Dzieje kultu.